Jippie

Het is Sinterklaas, Kerstmis, oudjaar, tijd voor cadeaus. Wie weet wat hij wil? Iedereen weet het altijd. Direct. Dat boek, die cd, flanellen pyjama, parfum, noem maar op. Hebben, hebben, hebben. Daar zeg ik geen ‘nee’ tegen. Kom maar hier met die zak, Sinterklaas. Tientallen gekleurde pakjes van allerlei formaten kijken je aan. Je krijgt er eentje in je handen en even is er dan dat jippie-gevoel. Plakband gaat los, het pakpapier scheurt open, je hart doet stiekem een extra bonkje, eventjes ben je weer vijf jaar en zit je in je vrolijk gekleurde pyjamaatje op je knieën voor je cadeau, en daar is het dan! Wauw! Wat een gevoel. Je krijgt iets. Jippie, ik ben speciaal.

Dat is misschien wel het enige pure kindergevoel dat blijft. Let maar eens op bij het openen van een cadeautje. Die onschuldige glimlach die bij iedereen verschijnt op dat moment is daar het bewijs van. Ooit iemand zonder glimlach een cadeau zien openen? Onmogelijk. Zelfs als je over vele tientallen jaren in het bejaardentehuis zit, ga je nog dat gevoel hebben op het moment dat vanonder dat nauwkeurig vastgeplakte papiertje een paar door de buurvrouw gebreide sokken tevoorschijn komt. Jippie. Ik ben speciaal. Dat zou ik elke dag wel willen voelen.

Ondanks alles wat we meemaken tijdens het opgroeien, ondanks het volwassen worden, ondanks alle indrukken en gebeurtenissen die jouw persoon hebben gemaakt tot wie je bent - een volwassene met eigen mening en eigen visie op het leven die inmiddels ver verwijderd is van de puurheid van een kind - is het nog altijd mogelijk om even terug te gaan naar het origineel.
Het mooie van dat pure kindergevoel is dat het nooit helemaal weg zal gaan. Een aantal dagen in december voelen we ons allemaal weer even kind. Puur en echt. Jippie.
Je kan zelfs iedereen elk moment van de dag dat gevoel bezorgen. Het vereist alleen een gebaar. Wat je geeft, krijg je terug.