Avondje emo

Vandaag leef ik op Dafalgan. Paracetamol voor de Nederlanders.
Gisteren was een-als-vanouds-Brussels-avondje-met-een-goed-gevoel. Een gevoel van ik-kan-de-wereld-wel-aan, of op z'n minst toch de volgende pint.
Zie, mijn lief is gisteren vertrokken naar Nederland voor vijf dagen. En dat is een ramp. Het is geen ramp, want ze komt terug en ze houdt over vijf dagen nog altijd zielsveel van me - misschien zelfs wel een beetje meer - maar na 2 pinten en een halve fles rood is dat een levensgrote ramp. (Om nu héél eerlijk te zijn - en dat is wel een beetje de bedoeling in het leven in het algemeen - vóór de alcohol was het ook al een ramp, enkel beter te onderdrukken.)
Dus heb ik een mevrouw op het toilet laten meegenieten van een met tranen overgoten, met liefde doordrenkt, in kussen badend telefoongesprek dat ik heb staan voeren in de toiletten van café De Roskam. Heerlijk toch, alles laten lopen. Dat deed de mevrouw ook. Dat hoorde ik nog net door mijn tranen heen.
Toen ze naar buiten kwam, kreeg ik een warm gevoel bij het zien van haar medeleven. Ik had haar blijkbaar geraakt, merkte ik tot mijn verbazing op. Er liep een traan over haar wang.
Of misschien kwam het door een hardnekkige drol.