Het zal iets te maken hebben met op jonge leeftijd onrechtvaardigheid zien en besluiten om er iets tegen te doen. Ja tof. Kinderlijk idealisme. Maar nu zit ik er wel mee opgescheept. Volwassen idealisme. Ik ben gezegend met de onweerstaanbare drang om onrecht tegen te gaan en de noodlottigen te helpen waar ik kan, maar wat kan ik ermee. Soms doe ik daardoor rare dingen of ben ik onwrikbaar in mijn standvastigheid. Het is sterker dan mij. Maar meestal betekent het dat ik iedereen tevreden houd en daartussen schipper.
Net zoals bij superhelden - die ook onrechtvaardigheid bestrijden - wil een deel van me graag van die eigenschap af, en een ander deel houdt er zo enorm van dat het voor altijd mijn lot zal zijn. Superheld. Eigenlijk schuilt er binnenin mij een kleine Supernine. In zo’n strak pakje met een cape. Een grote Supernine. Groots.
“Overdag is zij een steengoede en ontzettend aantrekkelijke regisseuse, maar als zij onraad ruikt is zij…… SUPERNINE!”
Behendig en flexibel – die zere rug is enkel een camouflagetactiek – vlieg ik van stad tot stad om onrecht tegen te gaan. Zie me gaan. Criminele types ompratend tot het goede, gefrustreerde mensen kalmerend tot totale rust, verdrietige kindjes terug verblijdend tot aan hun puurheid, en dat alles met een glimlach op mijn gezicht en een keisexy pakje aan.
Al red ik dan geen mensen van de verdrinkingsdood of ren ik geen brandend gebouw binnen, – alhoewel, wie weet wat de dag nog brengt - op kleiner niveau zijn er echt zoveel dingen waar ik iets aan zou willen doen.
Ik kan er bijvoorbeeld niet tegen dat mijn beste vriendin van de één op andere dag zomaar ontslagen wordt, terwijl ze zich kapot werkt. Ik kon er niet tegen toen ik gisteren zag dat een verpleger een bejaarde vrouw behandelde als klein kind: “Mevrouwtje, eventjes de beentjes omhoog dan zal ik daarna uw handjes afvegen.” Wantoestanden waarvan ik geen idee heb wat ík eraan kan doen. Dus blijf ik maar positief en richt mij op zaken die ik wel kan veranderen.
Ik kan er bijvoorbeeld ook niet tegen dat ik geen parkeerplaats aan huis heb als er voetbal is. Dan zet ik mijn bolide gewoon op de stoep. Probleem opgelost.
Ik kan er niet tegen dat grote garagisten straffeloos vrouwen zonder verstand van auto’s kunnen oplichten. Dat gebeurt me ook geen tweede keer. Nieuwe auto gekocht bij betrouwbare dealer. Dat zal je leren. Oplossingen moet je niet ver zoeken.
Ook kan ik er niet tegen dat mijn eerste verjaardagscadeau van mijn lieve Miriam – een nieuwe fiets - binnen een week gestolen werd. Als een echte rechter ging ik dan ook direct op zoek naar dieven die op mijn fiets reden, daarbij onschuldige kinderen aanhoudend en de kleren van hun lijf vragend. Ondervragingstechnieken waarbij Jack Bauer niks lijkt. Okay, de fiets is weg, niet leuk, maar ik heb mijn auto nog.
Ik kan er niet tegen dat er dagelijks zoveel mensen overvallen worden. Dat heb ik de overvallers ook gezegd. Geroepen naar ze. Okay, ik heb ze uitgescholden. Toen renden ze bang weg. Dat klinkt eigenlijk te stoer om waar te zijn, maar het is werkelijk echt gebeurd. Dat was zo’n overwinningsmoment. Zo’n moment waarop ik mijn cape door de naden van mijn kleding naar buiten voelde kruipen. Ik zag de krantenkoppen al voor me: “She did it again! Supernine verslaat drie overvallers.”
Wereldberoemd werd ik er niet mee, maar op mijn school (dit verhaal gebeurde alweer enkele jaar geleden) was ik wel even de stoere meid en begon het een eigen leven te leiden. Ook omdat ik hollandse in Vlaanderen ben, geloofde men natuurlijk de wildste wendingen in het verhaal, want die hollanders durven alles. Supernine is een feit.
Mijn roem was helemaal gevestigd toen een medestudente mij benaderde voor het maken van een radio-reportage erover. Supernine goes radio. Omdat het verhaal al lang niet meer het verhaal was zoals het gebeurd was, werd het een mockumentary. Grappig. Fantasie.
Echter, het is geen fantasie dat de wereld kan veranderen. Het is een werkelijkheid dat positiviteit het goede in de mens opwekt. Geef een beetje van jezelf, doe je best, en je zal een superheld worden.
