Rug

Gisterenavond, elf uur. Nadat we thuis waren gekomen van een verlaat verjaardagsetentje ploften we nog even op de bank. Te weinig zin om al in bed te kruipen omdat liggend in elkaars armen slapend – hoe heerlijk ook- we elkaar niet bewust beleven. Nog even gezellig kletsen.

Om de avond helemaal af te maken, kreeg ik een massage van Miriam. Heel lief. Heel zacht. Heel prettig en veilig, ook al kan ik nog steeds niet tegen kriebelen in mijn zij, wat soms leidt tot beestachtige kreten en spastische bewegingen. Verder was de massage heerlijk. Ontspannend voor de geest, goed voor de spieren, all in.Toen ze klaar was draaide ik me om. Er klopte iets niet. Ik wilde mijzelf overeind krijgen, maar het ging niet. Door op mijn buik te liggen, met mijn lief zittend op mijn kont, was er iets verkeerd geschoten in mijn rug. Auw. Als een bejaarde wrong ik mij in bochten om rechtop te komen, maar het lukte niet. Elke beweging voelde als tien speren die mijn onderrug doorboorden. Wankelend en schuivend ‘auw’ kermend bewoog ik mij millimeters over de bank. Uiteindelijk kon ik mezelf op handen en knieën krijgen een daarna voorzichtig omhoog. Pijn door mijn hele rug. Even voelde ik me honderddertig in plaats van dertig. Als het lichaam tegenwerkt, lijken het hoofd en hart ook een beetje verlamd.

Ik ben in bed geraakt, na een hilarisch toiletbezoek, gezien dat elke beweging twee minuten voorbereidingstijd vereiste. De nacht verliep redelijk goed. Draaien en bewegen was out of the question, maar slapen kan gelukkig ook nog stilliggend.
Nog steeds voel ik elke beweging als was het een serieuze krachtmeting, maar ik sta op mijn benen. Niks aan de hand. Ik lees mijn tekst van 21 november ‘So what’ en ik ben weer helemaal klaar voor de werkdag. Ik vlieg erin. Er gebeurt altijd wel wat. Het is gewoon zo.