11 december 2007

Huil

Gisteravond heb ik gehuild. Niet gewoon een traan gelaten. Gehuild tot ik niet meer kon. Het moest eruit.
Soms doen gebeurtenissen of momenten je zo erg denken aan herinneringen dat het even lijkt of alles weer terug bij het oude is. Even heb je exact die gevoelens van toen, al is het door een totaal andere aanleiding.

Dat was het geval gisteren. Mijn lief begreep het. Even was ik de kluts kwijt. Tot zij haar vinger op de zere plek legde en er een tranenstroom volgde. Eruit, eruit, eruit. Liters vloeiden er over mijn wangen. Kilo’s zout liepen eruit. Make-up bekleedde de wangen. Het duurde voor mijn gevoel uren. Toen was het klaar.
Uitgeput rustend in de armen van mijn lief slaakte ik een zucht van verlichting. Eruit was de troep. Een restje oud zeer. Gif dat nog even geloosd moest worden. Daar kan geen meditatiesessie of wellnessmiddag tegenop.

Nu zeg ik met een vrolijk en opgelucht gezicht: Ik heb gehuild gisteren. Het was fijn. Een verkwikkende aanrader voor iedereen. Houd minstens één keer per week een flinke sessie. Verdriet moet je niet laten zitten van binnen. Volle vuilniszakken bewaar je toch ook niet.