Ik vind het mooi. Het heeft iets verhevens. Om in mijn rol van romanticus en positivist te blijven, het heeft iets bovenaards. Als je vrienden bent, heb je niet alleen omgang in het hedendaagse, het down-to-earth, het koetjes en kalfjes, het oppervlakkige, maar meng je je ineens in elkaars gevoelswereld. Je ontdekt streken en gebieden die je nog niet kende. Wereldontdekker. Vriendenontdekker. Er stromen allerlei extra energieën en emoties, omdat het mag en kan. Omdat het een vriend is. Veilig. Beiden laat je de ander toe.
Denken en voelen hierover verwekt een hoop liefde en maakt jezelf een beter – of minstens toch gevoeliger – mens. Dat neemt niet weg dat veel vriendschapsbanden minder diep zijn. Geen gedoe, geen uitgesproken liefde of openheid, het is gewoon zo. Voetbalvrienden, buurjongens, klasgenootjes, collega’s, die ene vriendschap die al 20 jaar duurt en als je erover nadenkt je niet eens weet waarom. Ook iets moois. Puur de omgang die elkaar tot vrienden maakt.
Jarenlang heb ik mij omringd door hele goede vrienden – supervrienden - zonder dat ik ook maar iets van mezelf toonde. Dat had ik nodig. Steun zonder diepgang. Lol maken. Niet denken. Lachen. Image builden.
Met dezelfde personen heb ik nu die verheven vriendschapsband. Zij kennen mijn diepste gevoelens. Deze vrienden kan ik te pas en te onpas in de armen vliegen en beginnen knuffelen. Zij kennen mij echt. Diep van binnen. Ik heb mij opengesteld.
Welke vriendschappen je hebt - met wie dan ook - het zijn de banden waar je op dit moment in het leven behoefte aan hebt. Geen enkele vorm van vriendschap is meer of minder dan de ander. Vrienden zijn vrienden. Mensen zijn mensen. Wat je met elkaar hebt, bepaal je zelf.
Jij. Niet de ander. Niet de onbekende en niet de vriend. Jij beslist.
