Dagen zijn voorbij gevlogen, seconden duurden soms eeuwen en uren vlogen voorbij. Mensen raakten me op de juiste plek en anderen konden me niets schelen. Ik was niet mezelf, en tegelijkertijd nooit zo erg mijzelf geweest.
Soms doet een mens dingen waar zij versteld van staat. De eerste dag van de lente, de dag dat het sneeuwde en heel de wereld ontregeld leek, was zo’n speciale dag. De dag dat ik dit leerde: Een angst overwinnen duurt maar twee zinnen. Dat hele nare gevoel van angst. Dat moment dat je naar het einde van de wereld wilt rennen. Dat beknellende gevoel. Dat binnen een seconde je hele wezen grauw kleurt. Het gevoel dat je doet geloven dat je niets kan. En niet wil. Ik garandeer je, dat gevoel overwinnen duurt twee zinnen. En het is weg. Het is een opgeklopt mysterie dat al eeuwenlang verborgen gehouden wordt. Een groot geheim dat niet uit mocht lekken.
Doe het en lever jezelf het bewijs. Dan kan je alles aan. Alles bereiken. Alles is mogelijk. Kijk naar mij. Lachen geblazen.
