Reizen

Mijn grootste droom was altijd om veel te reizen. Ik corrigeer, een grote droom van me is om veel te reizen. Zoveel culturen, volken, mensen te ontmoeten en van te leren. Nog altijd trekt me dat. Vaak heb ik dan ook gespeeld met de gedachte om te vertrekken. Een jaar rondreizen in Australië, vrijwilligerswerk in Frankrijk, stage in de VS, mediteren in een tempel in Thailand, alles trok me aan. Maar natuurlijk geen geld. Ik maakte mezelf wijs dat budget een probleem was, daarbij niet willen inzien dat ook mijn angst voor het onbekende en onzekere een grote rol speelde. De grootste. Reusachtig.

Andere oplossing dan maar. Studeren in een land vlak naast de deur. Slachtoffer: België. Het vluchten hielp een klein beetje. Weg van alles zijn geeft een helder zicht. België beviel zo goed dat mijn drang om verder erop uit te vertrekken op de achtergrond raakte. Niet dat ik het niet meer wilde, maar ik vond de rust waardoor ik niet zo nodig meer hoefde te vluchten. Want dat was het inderdaad. Vluchten. Vluchten voor alles en verwachten dat op ander grondgebied alles anders is. Complete onzin. De enige factor in het leven die altijd constant is, ben je zelf. Ik zelf. Ik. De enige zekerheid in mijn leven is dat het om mij draait. Ik ben de ster van deze show. De Nine-show. Niet het land waar ik mij in bevind is het belangrijkst. De Nine-show draait ook in het buitenland gewoon verder. Omstandigheden behoren niet tot de kern.

Na twee jaar studeerde ik af in België (twee jaar op dezelfde plaats, een wereldervaring voor mij) en werd ik regisseur. Binnen mijn vak is het buitenland ook een gewilde werklocatie. Grote programma's maken in het buitenland. Een maand te werken in een exotisch oord of minstens toch een plaats die bereikt moet worden met vliegtuig. Dat moet een geweldige ervaring zijn, en een schitterende manier om een land te bezoeken. De drang kwam weer terug, en dit keer veel leuker. Ik wilde het echt, niet om te vluchten of te verstoppen. De wereld afreizen. Alles zien en leren kennen. Het moet fantastisch zijn. Als ik erbij wegdroom, zie ik mij zelf in avonturenland.

Maar er is wat veranderd. Iets essentieels in mijn persoon. Een groot verschil met de vorige dertig jaren. Ik ben verliefd.
Ik ben verliefd en wil voor altijd bij haar zijn. Zo klef, maar het is de waarheid en ik ga er niet over liegen. Niet zomaar voor altijd wil ik bij haar zijn, maar écht. Ik ben het liefst elke minuut van de dag bij haar. Ik wil niet ergens anders zijn. Raar. Ongewoon. Freaky. Een nieuwe ervaring. En het klopt gewoon. Het is gewoon zo. En zij is het liefst bij mij. Zwijmel.

De nachten – enkele per week- die ik momenteel voor mijn werk niet thuis slaap, zijn peanuts vergeleken bij een avontuur in een exotisch land of een race dwars door een continent. De volgende dag ben ik thuis. In geval van nood ben ik er zo. Geen verbrande neus bij thuiskomst.
Toch kan ik me tijdens die dagen voorstellen hoe enkele weken ver weg zouden voelen. Naar niets verlang ik zo erg als bij haar te zijn. Nu ik niets meer heb om voor te vluchten, ben ik volledig op de plaats waar ik nu ben. Bij haar.

De andere kant van de wereld is nog steeds een droom, en daar zal ik ook zeker geraken. Want ik heb het al gezien. Ik zie mijzelf in een pittoresk baaitje in een Aziatisch land, zittend op een houten steiger met mijn benen over de rand, het water klotsend onder mij, mijn laptop op de schoot, verhalen aan het schrijven, keuvelend met de plaatselijke bevolking die passeert, genietend van het mooie weer. Dan voel ik plots een warme hand op mijn rug. Het is mijn lief. Ze straalt en komt naast me zitten. Voor altijd. Nine en Miriam in avonturenland.