25 januari 2008

Toveren

Het viel mij op dat ik sinds een aantal dagen - sinds het stoppen met vechten, mijn halt tegen zwaarmoedigheid - zoveel aangekeken word op straat.
De eerste keren keek ik snel in een winkelruit om te zien of er een snottebel of een stuk eten aan mijn gezicht hing. De tweede keer dacht ik mogelijk verkeerd gekleed te gaan in de ogen van de passant, maar om daar nu zo naar te staren, vond ik een beetje onbeschoft.
De derde keer was het anders. Drie stoere kerels liepen me tegemoet op de brug. Opeens vond ik deze mannen heel interessant, ze boeiden mij. Ik bleef naar ze kijken en glimlachte. Toen deden ze iets heel bijzonders. Hun gepraat hield stil en ze keken me alledrie open en vriendelijk aan, een hele tijd, heel gebiologeerd, totdat ze me gepasseerd waren. Het leek in slow motion te gebeuren. Zoals in de films. Geen van hen begon te fluiten, te flirten, of geil te kijken, gewoon heel oprecht drie glimlachende gezichten.
Ineens snapte ik het. Ik stond even stil en keek om me heen naar het volk op de drukke brug. Nine, de mensen zijn vriendelijk. Accepteer het. Het voelde goed. Dan kon ik er maar beter aan meedoen. Misschien bestond er zoiets als de-Mechelse-glimlach-eens-vriendelijk-naar-je-medemens-week. Ik woon hier nog niet zo lang, dus leek me een grappige verklaring.

Ik deed vrolijk mijn ding, glimlachte naar de medemens, en genoot. Met elke vriendelijke impuls pompte mijn hart een injectie positieve energie in mijn aderen, en voelde ik me meer stralen. Ik had een gevoel van grootsheid, waarin ik elke voorbijganger met mijn toverstaf liefdevol kon raken in het hart en een glimlach op zijn gezicht kon toveren. Ik hoefde er niets voor te doen. Glimlachen en de straten werden leuker.

Dus sinds een paar dagen is toveren is mijn nieuwe hobby. Vanaf het moment dat ik een voet op straat zet, begint het getover. Ik had er nog niet uitvoerig bij stilgestaan - wat raar is omdat ik over alles eindeloos nadenk - maar ik geniet gewoon in volle teugen. De zoektocht naar het 'hoe en waarom' heb ik zelfs naast me neergelegd. Maakt niet uit, het voelt lekker.

Vanmiddag, terwijl ik aan het toveren was geslagen tijdens een wandeling, kreeg ik een verdrietige sms van mijn lieve lief. Mijn favoriete persoon, mijn droomvrouw, de liefde van mijn leven, mijn tweelingziel had verdriet. Ik wilde haar het liefste met mijn toverstaf kriebelen, dwars door de telefoon heen. Miriam aan het lachen maken is een genot, zij is keer op keer mijn ultieme toverdoel. Dus dat deed ik. Ik weet dat ze het leuk vindt als een man mij leuk vindt, dus smste ik : "Hey lieverd, iets grappigs om je op te vrolijken. Sinds een paar dagen merk ik dat heel veel mannen me nakijken op straat. Very strange... x"
Haar reactie liet niet lang op zich wachten, en alsof het een waarheid was die al eeuwen vaststond voor haar, luidde het bericht:
"Baby! Ze keken je altijd al na, je ziet het enkel nu pas!! x"
Daar was mijn antwoord. Mijn lief, de eyeopener.