Partytime

Today is the day! Vandaag gaan we feesten, leven, genieten, geven, lachen, zingen, dansen, kussen! Wat heb ik me aan zitten stellen zeg. Dat is het eerste dat in me opkwam vanmorgen toen ik dacht aan de afgelopen vijf dagen. Wat een zielig gedoe. Emo-gezanik. Huilebalk.
Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Verre van dat. Dat heet ‘groot houden’. Dat heet ik-ben-niet-één-van-die-miljarden-mensen-die-pijn-hebben-zonder-hun-partner-bij-zich. Want ik ben namelijk anders. Ik ben uitzonderlijk en speciaal en kan echt liefhebben ook zonder totale eenwording met mijn geliefde.
Oh, what a load of crap.

Acht maanden geleden al is dát masker afgevallen. Door de mand. Weg stenen muur. Bye bye geslotenheid. Viel de grond onder mijn voeten weg. Normaliter beangstigender dan de dood. En je had me moeten zien. Kroop ik anders bij de aanblik van een spin al in het donkerste hoekje om daar te wachten op redding van een moeder of huisgenoot, nu sprong ik er fluitend in met twee vingers in mijn neus. Plons. Kopje onder. Met een brede glimlach dompelde ik me in het avontuur. Ik genoot.
Ik schrok niet eens toen ik plots een open en eerlijk persoon was. Wil je mijn diepste geheimen weten? Ok, hier zijn ze. Mijn grootste verdriet? Ik zal het je uitgebreid vertellen. Ergste schaamte? Kom hier, ik zal je mijn kinderfotoboeken laten zien. En mijn gevoelens? Weet je wat, ik hou gewoon van jou! Het hart floept alles er zomaar uit. Gelukkig maar.

Rozen verwelken en schepen vergaan, maar onze liefde blijft altijd bestaan. Liefdesgedichten. Lovestories. Valentijnscadeaus. De hele rambam. Ik wil niets minder. Helemaal en alles en voor altijd. De ware liefde is blijkbaar cliché.
Het kan me niet schelen, wij zijn met z’n twee nog altijd uitzonderlijk en speciaal. Want zij is de helft van mijn ziel.
Ja cliché. Vrijheid heet dat.

En nu gaan we feesten!:) Baby, ik kom eraan!