Dagen zijn voorbij gevlogen, seconden duurden soms eeuwen en uren vlogen voorbij. Mensen raakten me op de juiste plek en anderen konden me niets schelen. Ik was niet mezelf, en tegelijkertijd nooit zo erg mijzelf geweest.
Soms doet een mens dingen waar zij versteld van staat. De eerste dag van de lente, de dag dat het sneeuwde en heel de wereld ontregeld leek, was zo’n speciale dag. De dag dat ik dit leerde: Een angst overwinnen duurt maar twee zinnen. Dat hele nare gevoel van angst. Dat moment dat je naar het einde van de wereld wilt rennen. Dat beknellende gevoel. Dat binnen een seconde je hele wezen grauw kleurt. Het gevoel dat je doet geloven dat je niets kan. En niet wil. Ik garandeer je, dat gevoel overwinnen duurt twee zinnen. En het is weg. Het is een opgeklopt mysterie dat al eeuwenlang verborgen gehouden wordt. Een groot geheim dat niet uit mocht lekken.
Doe het en lever jezelf het bewijs. Dan kan je alles aan. Alles bereiken. Alles is mogelijk. Kijk naar mij. Lachen geblazen.
2 opmerkingen:
Wat zijn die twee zinnen dan wel? Because I could definitely use them right now! :)
Leuk leesvoer, deze blog!
Idd Nine, je moet gewoon de stap zetten, dan kan je alles aan. Af en toe moet je eens in dat zwarte gat springen! Faalangst is immers een valse pretentie: we denken vaak dat we sowieso iets moet kunnen, vandaar dat we angst hebben om te falen. Maar is dat wel zo? Moet je absoluut dat ene wel kunnen? Wel nee, je moet het proberen. En lukt het niet (het kan wel al eens tegenslagen) dan moet je bedenken dat je het in ieder geval geprobeerd hebt. Zelf heb ik ook een overwinning op mijn palmares. En het heeft gans mijn leven veranderd. Ik heb er alleen véél te lang mee gewacht ;-)
Een reactie posten